تازه به استرالیا آمده‌اید؟ موفق باشید!

مهاجرین به تدریج در حال از دست دادن قدرت اسکان در مناطقی که در گذشته به عنوان مناطق "انتقالی" شناخته میشد می باشند.

هازل ایستوپ

دانشگاه نیو سوت ولز، دانشگاه فناوری سوینبرن

(توضیح مترجم: مناطق انتقالی به مناطقی گفته می شود که بسیاری از مهاجران در ابتدا و در چند سال اول ورود در آن مناطق زندگی می کنند و بعدا به مناطق بهتر نقل مکان می کنند.)

محققان حوزۀ شهری و سیاست‌گذاران تقریباً همیشه تمرکز مردم محروم را در بخش‌های خاصی از شهرها نامطلوب دانسته‌اند. اما آیا این تصور همیشه درست است؟

تحقیقات ‌ما نشان می‌دهد که اینطور نیست. تمرکز افرادی که غالباً «محروم» تلقی می‌شوند (یعنی، پناهندگانی که به تازگی به علل بشردوستانه وارد کشور شده‌اند) ممکن است نتایج مثبت چشمگیری داشته باشد. دلیل این امر این است که در حالیکه محرومین بسیاری ساکن این «مناطق انتقالی» هستند، اما این مناطق منطقه ‌های محرومی نیستند.

اوبرن در 19 کیلومتری غرب مرکز شهر سیدنی

اسپرینگ‌ویل در 23 کیلومتری جنوب شرق مرکز شهر ملبورن

در قالب بخشی از پروژۀ تحقیقاتی گسترده‌تری، دو حومۀ شهر را انتخاب کردیم که محروم تلقی می‌شد و مهاجرین بسیاری ساکن آن بودند. با ساکنین و ارائه‌دهندگان خدمات محلی دربارۀ تجربه‌شان، تغییرات این مکان‌ها در گذر زمان و فرصت‌های جاری سکونت برای مهاجرین تازه‌وارد صحبت کردیم. اوبرن در سیدنی و اسپرینگ‌ویل در ملبورن مناطق انتقالی بودند که انتخاب شدند.

اسپرینگ‌ویل در 23 کیلومتری جنوب شرق مرکز شهر ملبورن واقع است. بر طبق تعریف داده‌های ادارۀ آمار استرالیا (به خصوص بر اساس درآمد، اشتغال و تسلط بر زبان)، احتمالاً تعداد زیادی افراد محروم در اوبرن و اسپرینگ‌ویل ساکن‌اند. اما این مناطق جزو مکان‌های محروم نیستند.

در این مناطق، خدمات حمل‌ونقل عمومی ارائه می‌شود و این مناطق فاصلۀ معقولی از مناطق مرکزی تجاری شهرهایشان دارند. در این مناطق، خدمات اجتماعی فراوانی ارائه می‌شود و مغازه‌ها و خدمات مناسبی در دسترس ساکنین‌اند. از نظر تاریخی، این مناطق جزو قطب‌های اصلی ارائۀ منابع و پشتیبانی از جوامع مهاجر جدید و قدیمی‌اند.

ساختارِ پائین به بالای جامعه

 در این دو منطقۀ، «موج نخستِ» مهاجرین در طی سال‌های تولید فراوان بعد از جنگ جهانی دوم حضور دارند و مهاجرت برای پشتیبانی از این تولید انجام می‌شد و بدین ترتیب انگیزه‌هایی برای توسعۀ خدمات پشتیبانی از مهاجرین وجود داشت. دولت یارانۀ برخی از این خدمات را فراهم می‌کرد. بسیاری از این افراد از طریق روابط اجتماعی و رفع نیازها به صورت اساسی‌تر رشد کردند.

با کاهش تولید در اواخر دهۀ 1970 و تغییر سیاست‌های مهاجرت، حمایت دولت از این مناطق قطع شد. همراه با این تحول، حمایت دولت از بخش مسکن و بازار مسکن به سرعت در حال تغییر، کاهش یافت.

شهرت این مناطق باعث شد که ابورن و اسپرینگ‌ویل همچنان وضعیتی مطلوب و زیرساخت های اجتماعی و اقتصادی مناسبی داشته باشند. که این امر به دلیل تمرکز گروه‌های اجتماعی محلی نیز می باشد. این موضوعات در کل به مهاجرین اخیر و به خصوص پناهندگان کمک کرد.

این مناطق مکان‌های مناسبی برای زندگی هستند. اما، علائمی وجود دارد که نشان می‌دهد این وضع در حال تغییر است.

تغییرات گسترده‌تر در بازارهای مسکن شهری و سیاست‌های مهاجرت، و بازسازی بازار نیروی کار و اقتصاد در حال تضعیف مزایای سکونت مهاجرین در این مناطق است. مسکن گران‌تر باعث کاهش فرصت‌های اشتغال در 'شغل‌های نیازمند مهارت کمتر' شد و کاهش حمایت دولت از مهاجرین تازه‌ وارد باعث شد که مهاجرین در خطر محرومیتی بیش از پیش قرار گیرند.

به خصوص، هزینه‌های مسکن به سرعت در آبورن و اسپرینگ‌ویل در حال افزایش است. در حالیکه بازار مسکن خصوصی با موفقیت مهاجرین جدید را در گذشته اسکان داده است، دیگر وضع اینچنین نیست. بسیاری از مهاجرین نمی‌توانند در این ازدحام و دیگر شرایط نامطلوب زندگی در این مناطق زندگی کنند.

اجاره‌ها وضع وخیمی دارد‌. پناهندگان و تازه‌ واردان اخیر به این خانه‌ها می‌روند و آژانس‌های املاک و مستغلات در اقدام برای زندگی افراد در شرایط استاندارد اهمال می‌کنند و مایل نیستند هیچ کاری در این زمینه انجام دهند (مصاحبه‌شونده‌ای در منطقۀ اسپرینگ‌ویل).

امروزه، مهاجرین جدید با این انتخاب روبرو هستند که یا در شرایط نامطلوب این مناطق زندگی کنند یا به مناطق به‌صرفه‌تری با تسهیلات و خدمات کمتر نقل‌ مکان کنند.

در صورتی که همین روند در دیگر مناطق حومۀ شهر مهاجرنشین وجود دارد، و تصور می‌کنیم اینچنین است، پیامدهای مهمی برای توانایی استرالیا برای پذیرش مهاجر دارد. با توجه به تغییر جهت اخیر در سیاست مهاجرت استرالیا و گذر از پذیرش مهاجرین بشردوستانه و خانوادگی و حرکت به سمت پذیرش مهاجرین ماهر و دانشجو، این موضوع شاید جزو اولویت‌های دولت نباشد. اما قاعدتاً باید باشد.

به حال خود رها شدن

این که مهاجرین «محروم» نمی توانند به راحتی با یکدیگر در مکان‌هایی مانند اوبرن و اسپرینگ‌ویل زندگی کنند نه تنها باعث خوشحالی نیست بلکه جای نگرانی نیز دارد.

با پراکنده شدن تازه‌ واردان اخیر در مسکن ناامن‌ تر، آنها از مناطق با خدمات و امکاناتی محروم می‌شوند که ممکن است باعث شود از «محرومیت» در آیند و تبدیل به «شهروندان جدید استرالیایی» شوند که حداقل تا همین تازگی بسیار ستایش می‌شد.

در بازاری که مالکیت خصوصی یا اجاره بیش از 95 درصد آن را تشکیل می‌دهد، این موضوع ریسک‌های جدیدی را برای کسانی ایجاد می‌کنند که استرالیا را به عنوان خانۀ خودشان انتخاب می‌کنند. این موضوع سازمان‌هایی که در تلاش‌اند باعث ادغام موفق کسانی شوند که در مناطق پراکنده زندگی می‌کنند با پیچیدگی‌های بیشتری روبرو می‌کند.

در نهایت، این تحولات این ریسک را به وجود می‌آورد که جامعۀ استرالیا دستاوردهای پایدار فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ای را که در طی سالیان طولانی و با تلاش فراوان مهاجرینی که استرالیا را خانۀ خودشان می‌دانند حاصل شده از دست بدهد.

هازل ایستوپ؛ دستیار آموزشی ارشد در مرکز تحقیقاتی سیتی فیوچر، دانشگاه نیو سوت ولز و وندی استون، دانشیار و مدیر مؤسسۀ تحقیقاتی استرالین هوسینگ اند اوربان، دانشگاه فناوری سوینبرن.

تاریخ انتشار:       می 2017

ترجمه و تدوین:   اسماعیل لطف الهی

منبع:            https://goo.gl/vYLn3V